روزهای سختی را میگذرانم… اما بین همه سختی ها، خستگی و بی حوصلگی و بی هدفی بیشتر اذیتم میکند، این روزها در حال درمان ناباروری هستم، به خاطر همین هم چند روزی مطالعه ام عقب افتاد، وارد پنجمین سال درمان میشوم… اما فارغ از درد مادر شدن، چیزی که اذیتم میکند؛ درد هویت است! من واقعا چه کسی هستم؟ چه رسالتی دارم؟ واقعا بچه دار بشوم به زحمتش می ارزد؟ اصلا بچه برای چه؟ این همه هزینه و درد تحمل کردم تا حالا برای چه؟ چرا این قدر مطالعاتم با آنچه واقعا اتفاق میفتد متفاوت است؟ اصلا استرس دارم که چگونه مادر شوم؟ من هیچی بلد نیستم! چقدر زندگی سخت شده! حس میکنم بعد این همه شاگرد اول بودن باید میتوانستم بدون زحمت، از پس همسرداری و خانه داری بربیایم و حداقل هایی از مادرشدن بدانم! اما معادله عوض شد! خالی شده ام! انگار تمام زحماتم پوچ بوده، تمام بارک الله ها الکی بوده! دیفرانسیل های سختی که توانستم بگیرم هیچ مشکلی را از من حل نکرده! من به هیچ رسیده ام! حالا هم 5 سال است شک دارم ارشد بخوانم یا نه! حالا شاگرد اول چه رشته ای بشوم بهتر است؟ نکند رشته را اشتباه رفته ام؟ من تا مقطع کارشناسی فقط بلد بودم درس بخوانم بخورم و بخوابم بیست بگیرم و تشویق شوم! در دانشگاه جزوه بنویسم و برای بچه های فامیل مثال شوم! حالا هم که درسم را رها کردم همه هوار میکشند که پس چرا ادامه نمیدهی؟ تو که خیلی با استعدادی… آری! من عاشق درس خواندنم و به آن معتادم! اما 5 سال است که گم شده ام! نمیدانم چه کسی هستم! نمیتوانم همان مسیر را ادامه دهم! یک چیز در من گم شده!… مادری! همسری! زنانگی! من باید اول از همه یک خانم باشم! یک همسر باشم! پروانه وار دور خانواده ام بگردم… و هیچ کدام از این نیاز ها با درس و کار و کلاس و مهارتهای متفرقه اغنا نمیشود… از دیروز با بغض کتابی را پشت سر هم میخوانم که درد های مرا فریاد زده! پشت هم درد مرا از زبان خودش گفته و آرامم کرده! از فطرت گفته از دردهای نگفتنی من گفته! دلایل دلزدگی و بی حوصلگی ام را بر شمرده! دغدغه هایم؛ آرمان هایم، آرامشم را فریاد زده…با من هم کلام شده! قلبم را تسخیر کرده و بغضم را در جمله : “میخواهیم توبه کنیم مادری!” شکسته… از تمام شدن کتاب ناراحت شدم… اما یک پروانه درون من پرپر میزند: این بار راه تو درست است! تمام تلاش و زحمات تو برای مادر شدن درست است! راهت را ادامه بده! گمشده تو همین همسری و مادری است! آرامش تو در همینجاست! مساله اسماء بنت یزید مساله توست و جواب پیامبر به او؛ تو را هم آرام کرده! تو نیازمند تفسیر معنوی از دنیایی! تو نیازمند تغییر نگاه به زندگی هستی! باید اول از همه سعی کنی در همسری ومادری شاگرد اول شوی! و شاید خدا خواسته ابتدا نگاه تو را معنوی کند و سپس تو را به مقام مادری لایق کند! با نگاه گذشته به مادری، تو نهایتا یک مادر معمولی میشدی که بعد از سختی های فراوان از بچه دار شدن، او را سربار و مانع موفقیت هایت می دیدی! ولی حالا مشتاقی که خداوند در ازاء مادری، خودش را به تو هدیه دهد! و حالا چقدر حالم خوب است… کاش این کتاب را فراموش نکنم، کاش مطالبش ملکه قلبم شوند… از دیروز چند بار زمزمه کرده ام: خدا خیرتان بدهد… حضرت مادر در دنیا و آخرت دستگیرتان باشد…

“سلام و خداقوت به استاد عباسی گرانقدر و تیم همراهشون
در طول روزهای مطالعه کتاب اول بعضی روزها سر درد میگرفتم از فجایعی که در دنیای مدرن داره اتفاق میفته و ما میدیدیم اما هممون بهت زده تماشا میکردیم
خیلی وقتا در ارتباط با نوحوانان و جوانانی که به ارتباطات نامشروع روی اوردن حس میکردم اینا یه گم شده ای دارن که گاهی اسمش رو بحران هویت و جلب توجه میذاشتم اما واقعا سردرگم بودم که چه جوری میشه درستش کرد و مدتی بود که ناامید شده بودم حسم این بود که چون خیلی زیاد شده و دقیقا الان دختری که رابطه با نامحرم نداره امل و بی کلاسه دیگه باید نشست و منتطر ظهور شد
اما با مطالعه این کتاب حس میکنم تشنگی و عطش خیلی زیاد دیرینه ام پاسخ داده شده و این مطالب دقیقا همونی بود که دلم دنبابش بود و میخواستم
مدتهاس پاسخ هایی در برابر سوالات و سرزنش های دیگران در برابر کارهایی که نمیکردم! خودم رو قانع نمیکرد
اما این کتاب خیلی کمک کرد خودمو پیدا کنمالان باتمام وجود سرمستم از داشتن مقام همسری و مادری و شاکرم به خاطر داشتن دو دختر
و با امام زمانم عح الله عهد میبندم که برای مسیری که استاد عباسی بزرگوار قدم درش گذاشتن تمام تلاشمو بکنم برای بهتر شدن حال (( مادری))و اینم بگم که بسیار بسیار زیاد مادر و پدر استاد عزیز رو یاد کردم که چه لقمه حلالی اوردن و چه نوری در وجودشون بوده که خدا چنین فرزندی با این توفیقات نصیبشون کرده
انشاءالله خدا از دریای کرمش به ماهم عطا کند”

“من 18_19 سالگی بر خلاف عرف خانواده و فامیل هامون که کمترین سن ازدواج فقط یک نفر توی 24 سالگی و بقیه بالای 30 متاهل شدند، ازدواج کردم الان 27 سالمه لیسانس گرفتم و با همسرم کار میکنم و بچه ای نداریم. تا چند ماه پیش اصلا اعتقادی به بچه دار شدند نداشتم و چون وضع مالی خوبی از نظر خودمون نداشتیم(با اینکه
پدر و مادرم به ما خونه دادند ولی من همیشه دوست داشتم به طور کامل رو پای خودمون وایسیم با اینکه پدر و مادرم بدون هیچ چشم داشت و دخالت و منتی به ما خونه دادند) به هیچ عنوان به فکر بچه نبودیم و میگفتم فقط برای اینکه تو پیری پشیمون نشم تو 30 و خورده سالگی بچه دار میشم ولی چند ماه پیش به توصیه ی یکی از دوستام دوره ی مبانی تربیت آقای عباسی ولدی رو شروع کردم به گوش دادن به اواسطش که رسیدم 90% مبانی فکری من تغییر یا حداقل متزلزل شد و دیدم باید بیشتر فکر کنم و گوش بدم و دوباره از اول این دوره با خلاصه نویسی شروع کردم و بعدش هم این دوره ی چله ی مادری نمیدونم چه قدر از مبانی فکری و اعتقادی من از دوره ی مبانی هست چه قدرش از چله ی مادری ولی میتونم بگم ترکیب این دو دوره داره منو از نو می‌سازه… من تا نوجوونی خیلی مذهبی و… بودم ولی به مرور مبانی فکریم دست خوش خییییلی تغییرات داشت میشد و باور قلبی و عقلیمو داشتم از دست میدادم و به شدت نگران خودم بودم… میدونم راه خیلی طولانیه و من هنوز تو دوره ی مقدماتی راه خودم هستم ولی حقیقتا منو از نو دارید می‌سازید و روح و قلب و عقل من به شدت محتاج بازیابی بود و هست…ان شاء الله خدا عاقبتتونو بخیر کنه و به اندازه ی کرمش بهتون ببخشه”